Buuğt

Ya yazacak çok şeyim var toparlayamıyor, bilemiyorum ne yazacağımı yada zaten bi bok etmeyecek yazacaklarım biliyorum...
Şikayetlerim var çokça; işten, aşktan, sevgiden, memleketten ama en çok kendimden...
İşte mutlu değilim. Patron şirketimiz aile şirketi olma yolunda ve bundan zarar almadan atlatmam imkansız, ee ne yapmak lazım o zaman çözüm varsa bulalım değil mi? yok! klasik taktik bekle ve gör (tabi bu başlık altında muhtemelen beklerken aslında istemediğim şartlara yavaş yavaş alışmış olacağım, çok da şikayet etmez hatta bazen empati ile hak verir bir ruh hali alacağım). Ayrılan mühendislerimizin arkası nasıl toplanacak diye düşünmek neden benim işim onu anlamıyorum ve patronun görevi değil midir kaynaklarını iyi değerlendirmek? bu zor zamanda nasıl ikisinden birini tutamazsın, bağlayamazsın şirkete anlamıyorum... kızgınım, kırgınım ama en beteri ben bu işten sıkıldım... sektör dışı her türlü iş teklifine açığım, çalışkan, sorumluk sahibi, alık derecesinde verici, bekar, evde bekleyeni olmayan, hayatının belki de en verimli dönemini geçiren bir mühendisim... imdat...
"Şu dönem de geçsin", "şunu da yapalım"," ah bunu da atlattık mı" vb. motivasyon mottoları bizi bugünlere getirdi. Ama ışık gelecekse ne yandan gelecektir, ne kadar uzağımızdadır, bilmiyorum. Ve "ben yoruldum".
Cuma akşamı arabayla değil vapurla geçtim karşıya... beklediğim ve şaşırmadığım o ruh hali; insanlar, hayat, güzel, çirkin, genç, yaşlı, öğrenci, sekreter... ama ben orada yokum, oynamıyorum o oyunda, kendi tercihim aslında biraz bilerek biraz maalesef...
Sonra cumartesi bir doğum günü, doğumgünü kızı bizim hesapla 23'ü kutluyor, masadakiler de ya yeni kutlamış yada o da iple çekiyor o günü... bir ben, bir kaan, biraz da gökçe var o kadar... gerisi başka, gerisi... biliyorsunuz işte... evimde mutlu oluyorum sonra, fazla iletişime de ihtiyacım yok aslında, uzun telefon görüşmelerine geyik dışında tahammülüm hiç kalmamış...
Evet, gelmişim bir yere ama sanki bu yer öyle pek matah biryer değil...